Naschrift
(in Onze Taal september 2007) bij het artikel 'Voor het meedogende oor' van Marc van Oostendorp, in Onze Taal, september 2007, zie:
http://www.vanoostendorp.nl/linguist/meedogendeoor.html
Je moet wel erg vooringenomen zijn om mijn stuk te kunnen interpreteren zoals Marc van Oostendorp dat doet. Hij schrijft me gevoelens toe die in mijn hele stuk niet terug te vinden zijn. Waar bijvoorbeeld staat dat ik de variatie binnen het Nederlands betreur? En waar laat ik weten dat ik me erger aan mensen die ik niet versta? En de potsierlijke zin dat ik zou vermoeden dat taalvariatie Aonze samenleving in de afgrond zal doen verzinken@ komt met al zijn kwaliteiten geheel en al uit zijn koker. Het lijkt erop alsof Van Oostendorp de schrijver af wil schilderen als iemand die er bespottelijke, reactionaire ideeën op na houdt.
Daarom nog maar even in het kort wat ik betoog. Ik observeer, en ik niet alleen, dat het gesproken Nederlands steeds diverser wordt. Ik gaf daar een paar voorbeelden van, maar het verschijnsel is veel algemener, zoals iedereen kan constateren die naast een meedogend ook een scherp oor heeft. Die diversiteit is niet goed voor de communicatie; vooral buitenlanders hebben daar problemen door. Ik stel voor daar wat aan te doen: maak het ABN onderdeel van het onderwijsprogramma, niet omdat iedereen dat zou moeten spreken, maar dat desgewenst wel kan. En omdat het ook gemakkelijk is bij het luisteren naar allerlei soorten spraak en om alle mogelijke spraakklanken te herkennen. Vergelijk spraakherkenning door de computer.
Van Oostendorp vindt dat herkennen helemaal geen probleem. Maar juist bij een dialectoloog die zijn zaakjes kent, had ik niet verwacht te moeten lezen: ADe Nederlandse dialectvormen liggen dicht genoeg bij elkaar om begrijpelijk te zijn zonder zo=n ingewikkelde tussenstap.@ Dat geldt, vrees ik, alleen op de Oostendorpse paardenmarkt. Ik heb in het echt bijvoorbeeld nog nooit een Limburger in dialect met een Groninger horen praten. Die zouden ook wel kolossale meedogende oren moeten hebben om elkaar te kunnen verstaan.
Over één ding zijn we >t eens: waarom al die aandacht voor spelling terwijl er zoveel interessantere en belangrijkere taalzaken bestaan. Trouwens op het eind van zijn stuk blijkt dat Van Oostendorp en ik ook op andere punten aardig op één lijn zitten. Verrassend!
